Souvlaki vs BMW i3
Όταν οι κουτόφραγκοι δημιουργούν, ο μικρόκοσμός μας περιορίζεται στο πώς θα κάνουμε τηναρπαχτή μας στον τομέα της εστίασης...
ΤΕΛΙΚΑ δεν είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός. Τρομάζεις κάθε φορά που
βλέπεις στο γραμματοκιβώτιό σου κάποιο φάκελο από το TAXIS. Παθαίνεις ταραχή με το
νούμερο, αναρωτιέσαι τι άλλο θα σου σκάσει μέσα στις επόμενες ημέρες και από πού. Και
μετά, αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλαρώνεις και το... απολαμβάνεις.
Σηκώνεσαι και φεύγεις μία βδομάδα διακοπές για να πάρεις μια ανάσα. Όχι δύο και τρεις,
όπως κάποτε, όχι με το γρήγορο πλοίο (πάλι καλά να λες που πας και σε νησί...), όχι σε
κάποιο μέρος της επιλογής σου, αλλά σε αυτό που βρήκες προσφορά στο Ίντερνετ. Με
ημιδιατροφή. «Το δικαιούμαι» λες, και ξεκινάς ελπίζοντας πως θα περάσεις καλά. Τίποτα δε
θα μπορέσει αυτήν την εβδομάδα να σου χαλάσει το κέφι. Ούτε τα μποφόρ που λυσσομανάνε στο
Αιγαίο, ούτε το μέτριο φαγητό στο ξενοδοχείο - το ήξερες από πριν. Περιμένεις -και σε
μεγάλο βαθμό το βλέπεις- ότι σε όλες σου τις συναλλαγές οι επαγγελματίες προσπαθούν να
προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νέο οικονομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί.
Και εκεί που έχεις χαλαρώσει και περνάς καλά, σε ένα αναψυκτήριο με τρία τραπεζάκια πίσω
από ένα αλμυρίκι (στον ¶γιο Ρωμανό της Τήνου, για την ακρίβεια), σου σερβίρουν μια μικρή
(μα πολύ μικρή) ποικιλία με 17 ευρώ! Λες «δε θα χαλάσω τη διάθεσή μου», πληρώνεις και
φεύγεις, και διαπιστώνεις μετά τον ΦΠΑ ξεχασμένο στη μεγάλη κλίμακα. Κοροϊδία στο
τετράγωνο. Δίνεις τόπο στην οργή...
Κάποια στιγμή επιστρέφεις (πάνω που κόψαν οι αέρηδες γμτ) ανανεωμένος από τις διακοπές
σου. Πρώτη μέρα στο σπίτι - δύσκολη η προσαρμογή, «καλύτερα να χτυπήσω κάνα σουβλάκι»
σκέφτεσαι. Όταν έρχεται η ώρα να πληρώσεις, διαπιστώνεις ότι οι τιμές παραμένουν
ακατέβατες. «Καλά, γιατί μας πρήζουν τώρα μισό χρόνο με τη μείωση του ΦΠΑ στα εστιατόρια;»
απορείς. Αποφασίζεις να παραπονεθείς, και παίρνεις την αποστομωτική απάντηση ότι «εμείς
δεν είχαμε ανεβάσει τιμές όταν αυξήθηκε ο φόρος». Δηλαδή, πόσο θα είχε πάει το σουβλάκι
των 1,8 ευρώ; Και, για να έχουμε καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων, επειδή εδώ και κάνα
χρόνο συζητάμε για επιστροφή στο παλιό μας νόμισμα, μας χρεώνουν 600 δρχ. για ένα σκέτο
καλαμάκι από αγνώστου ποιότητας κρέας. Προφανώς ο καθένας είναι ελεύθερος να διαμορφώσει
τον τιμοκατάλογό του όπως επιθυμεί, όμως το δίκαιο ανήκει στους επαγγελματίες εκείνους
που, παρ' ότι προσφέρουν καλές υπηρεσίες, τα βγάζουν δύσκολα πέρα. Οι υπόλοιποι απλώς
αισχροκερδούν εις βάρος μας.
Ίσως είναι ανακόλουθο να θυμώνεις περισσότερο για μερικά ευρώ που σε πιάνει ο διπλανός σου
κορόιδο, τη στιγμή που το ουσιαστικό μας πρόβλημα είναι η αφαίμαξη του εισοδήματός μας από
το κράτος. Όμως, από το τελευταίο δεν προσδοκάς πλέον τίποτα, ενώ από τους γύρω σου
απαιτείς κατανόηση, συμπαράσταση, συμπόρευση. Αν ο οποιοσδήποτε από αυτούς πιστεύει ότι
κάνει την επανάστασή του γιατί κοροϊδεύει το σύστημα συνεχίζοντας τη λογική της αρπαχτής,
είναι ξεκάθαρο ότι κατά τεκμήριο την κάνει σε βάρος κάποιου που του έχουν τσακίσει το
μισθό, είναι μήνες απλήρωτος, πολύ πιθανό και άνεργος.
Και όσο ο μικρόκοσμος της Ελλάδας εντοπίζεται στα πιθανά οφέλη από τη μείωση του ΦΠΑ στην
εστίαση ή στο πώς θα εξαπατηθούν το κράτος και οι πελάτες στον τρόπο που θα κοστολογηθεί η
«μία απ' όλα», κάποιοι άλλοι κοιτάζουν μπροστά και δημιουργούν. Ελπίζουμε να μας
συγχωρεθεί που τα συστατικά της στήλης αυτήν τη φορά, αντί για αλουμίνιο και
ανθρακονήματα, αντικαταστάθηκαν από λούζα Τήνου και τζατζίκι..._ Μ. Σ.
ΥΓ: Πάνω που ολοκληρώθηκε η εν θερμώ συγγραφή της στήλης, φίλος στο Φισκάρδο πλήρωσε το
«τυλιχτό» 2,8 ευρώ...